Βρεθήκαμε στην Πάρνηθα μετά από πολύ καιρό. Τελευταία φορά την επισκεφτήκαμε πριν τις πυρκαγιές του 2007. Από τότε ακούγαμε πολλά για την προστασία του Εθνικού Δρυμού, το παρατηρητήριο, τους φύλακες, την προστασία του εναπομείναντος δάσους και της σπάνιας χλωρίδας και πανίδας του βουνού. Σύμφωνα με τα Πρακτικά της Επιτροπής Γεωτ.Ε.Ε. για την αποκατάσταση της Πάρνηθας, συνολικά κάηκαν 56.000 στρέμματα, 36.000 στο Νομό Αττικής και 20.000 στο Νομό Βοιωτίας. Θεωρούσαμε δεδομένο λοιπόν ότι μετά από την πρωτοφανή καταστροφή, ο ασθενής πλέον πνεύμονας της Αττικής θα βρίσκονταν στην εντατική και θα έχαιρε την πλήρη φροντίδα ιατρών και ειδικών. Όμως κάναμε λάθος. Μετά τη μεγάλη πυρκαγιά στις 28/06/2007 επισπεύτηκε η έκδοση Προεδρικού Διατάγματος προστασίας του ορεινού όγκου Πάρνηθας (ΦΕΚ 336/24-07-2007), σύμφωνα με το οποίο καθορίστηκαν 16 ζώνες προστασίας, μεταξύ των οποίων η ζώνη Α1 και η ζώνη Α2. Η πρώτη ζώνη αποτελεί ζώνη απόλυτης προστασίας, εντός της οποίας επιτρέπεται μόνο η διεξαγωγή επιστημονικών ερευνών και η επίσκεψη ειδικών επιστημόνων και του προσωπικού φύλαξης του Δρυμού. Στην δεύτερη ζώνη, Α2, επίσης απολύτου προστασίας, επιτρέπονται επιπλέον η υπαίθρια αναψυχή, η περιβαλλοντική εκπαίδευση και η διημέρευση του κοινού. Το διάταγμα ωστόσο δεν φαίνεται να επηρεάζει εκείνους που είναι αποφασισμένοι να καταστρέψουν την χλωρίδα και την πανίδα της Πάρνηθας. Απογοήτευση, θλίψη, θυμός είναι μερικά μόνο από τα συναισθήματα που μας δημιουργήθηκαν στη θέα των καταπατημένων εδαφών από αυτοκίνητα 4x4 σε διαδρομές που απαγορεύεται η προσέλευση οχημάτων. Μείναμε άναυδοι μπροστά στη θέα των φυσιγγίων κυνηγετικών όπλων έξω ακριβώς από τις προστατευτικές μπάρες του δρυμού, αλλά και των νεκρών ελαφιών που αντικρίσαμε στη διαδρομή μας. Οι δυσάρεστες εκπλήξεις όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Η διήμερη διάρκεια της εκδρομής, μας επέτρεψε χρονικά να «απολαύσουμε» όλο το μεγαλείο της ανθρώπινης απερισκεψίας στην ανυπεράσπιστη φύση. Το πρώτο πρωινό μετρήσαμε σχεδόν 70 αποπροσανατολισμένα ελάφια που έψαχναν για τροφή στα κοντινά χωριά (Αυλώνα, Σκούρτα κ.λπ.).
Βρεθήκαμε στην Πάρνηθα μετά από πολύ καιρό. Τελευταία φορά την επισκεφτήκαμε πριν τις πυρκαγιές του 2007. Από τότε ακούγαμε πολλά για την προστασία του Εθνικού Δρυμού, το παρατηρητήριο, τους φύλακες, την προστασία του εναπομείναντος δάσους και της σπάνιας χλωρίδας και πανίδας του βουνού. Σύμφωνα με τα Πρακτικά της Επιτροπής Γεωτ.Ε.Ε. για την αποκατάσταση της Πάρνηθας, συνολικά κάηκαν 56.000 στρέμματα, 36.000 στο Νομό Αττικής και 20.000 στο Νομό Βοιωτίας. Θεωρούσαμε δεδομένο λοιπόν ότι μετά από την πρωτοφανή καταστροφή, ο ασθενής πλέον πνεύμονας της Αττικής θα βρίσκονταν στην εντατική και θα έχαιρε την πλήρη φροντίδα ιατρών και ειδικών. Όμως κάναμε λάθος.
